Γράφει η Ράνια Παπαδοπούλου

Το κουδούνι χτυπά, τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική αρχίζει. Ο Καραγκιοζοπαίκτης βρίσκεται πίσω από τον μπερντέ. Ο Καραγκιόζης, ο Μορφονιός, το Κολλητήρι και τόσοι άλλοι ήρωες του θεάτρου σκιών ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου. Τι γίνεται όμως πίσω από τον μπερντέ; Ο Άθως Δανέλλης, ο Σωκράτης Κοτσορές και ο δεκαπεντάχρονος Νίκος Τσούρτης μάς διηγούνται τη δική τους ιστορία στο Θέατρο Σκιών.

Άθως Δανέλλης

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το Θέατρο Σκιών από πολύ μικρός. Με γοήτευσε πολύ αυτός ο μαγικός κόσμος με τις σκιές και το χρώμα και η παραμυθένια ατμόσφαιρα. Μία από τις παραστάσεις που με γοήτευσαν είναι η πρώτη παράσταση που είδα στο Θέατρο Άλσος στο Παγκράτι από τον Μάνθο Αθηναίο, μία παράσταση στην Καλλιθέα με τον Μιχόπουλο, η πρώτη φορά που μπήκα στο θέατρο του Χαρίδημου. Όλα αυτά μου έχουν αφήσει ανεξίτηλες αναμνήσεις.

Από τον μάστορά μου στο Θέατρο Σκιών, τον Μάνθο Αθηναίο κρατώ τον τρόπο που έπαιζε, που ήταν ανεπιτήδευτος με μια καθημερινή αμεσότητα, ακόμα και στα έργα τα βυζαντινά ή τα ηρωικά. Αυτό ήταν που μάγευε τους θεατές. Και βέβαια κρατώ πάρα πολλά πράγματα κι από άλλους καραγκιοζοπαίκτες.

Η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν όταν ήμουν μικρό παιδί, κάτω από πέντε χρονών. Η πρώτη συγκροτημένη παράσταση με κοινό ήταν με τα παιδιά της γειτονιάς μου στην Κρήτη.

Τις φιγούρες μου τις ζωγράφιζα και τις κατασκεύαζα μόνος μου μέχρι το 2010 περίπου. Από εκεί και πέρα, μπήκαν στη ζωή μου οι νέοι συνάδελφοι ζωγράφοι, εκπληκτικοί τεχνίτες. Μου αρέσει να βλέπω καινούρια πρόσωπα με χαρακτηριστικά που δεν τα έχω σκεφτεί.

Το Θέατρο Σκιών είναι κάτι που με κράτησε από το χέρι και δε με άφησε ποτέ. Αυτό που θα συμβούλευα ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το Θέατρο Σκιών, είναι να κάνει αυτό που θέλει με πίστη, αγάπη, σεβασμό και ταπεινότητα.

Σωκράτης Κοτσορές

Η πρώτη μου γνωριμία με το Θέατρο Σκιών ήταν σε ηλικία πέντε ετών, όταν παρακολούθησα παραστάσεις Καραγκιόζη σε βιντεοκασέτες της δεκαετίας του 1980. Σιγά σιγά άρχισα να παρακολουθώ τους παλαιότερους καραγκιοζοπαίκτες μπροστά από το πανί, έπειτα μέσα από τη σκηνή και μέσω της παραδοσιακής μαθητείας άρχισα να βοηθώ και από τα παρασκήνια παλαίμαχους καραγκιοζοπαίκτες της εποχής, όπως ο Γιάνναρος, ο Μίμης Μάνος, ο Μάνθος Αθηναίος, ο Ευγένιος Σπαθάρης κ.ά.

Ενώ ήμουν ερασιτέχνης, τελείωσα το σχολείο μου, σπούδασα και όταν απέκτησα κάποια εμπειρία, άνοιξα τα χαρτιά μου, τα τιμολόγιά μου και ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με το Θέατρο Σκιών. Από τότε έχουν περάσει είκοσι δύο χρόνια.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών έπαιξα μία παράσταση ανοιχτή για τους συμμαθητές μου. Ένα χρόνο αργότερα, 1η Αυγούστου του 2000 έπαιξα μία παράσταση ανοιχτή στην πλατεία του χωριού μου στην Ικαρία. Όταν έρχονται κοντά μου παιδιά, όπως ο Νικόλας Τσούρτης για να μάθουν την τέχνη του Θεάτρου Σκιών τα «αγκαλιάζουμε», όπως συνέβη και με ‘μας. Προσπαθούμε να τους μάθουμε την αντίληψη και τον σεβασμό στους παλαιότερους.

Νικόλας Τσούρτης

Από μικρός έβλεπα και τον παππού μου που ενδιαφερόταν για το Θέατρο Σκιών, παίζαμε μαζί κι έτσι το αγάπησα. Ο παππούς μου ασχολούταν ερασιτεχνικά με το Θέατρο Σκιών, έφτιαχνε τις δικές του φιγούρες, έφτιαχνε και σε ’μένα. Μου έμαθε να κάνω και τις φωνές. Στην αρχή άρχισα κι εγώ να φτιάχνω μικρές φιγούρες, να παίζω στο σπίτι και σε φίλους. Η πρώτη μου παράσταση ήταν στο εξοχικό μου, όταν ήμουν 11 χρονών.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι λίγο πιο σοβαρά με το Θέατρο Σκιών, πριν δύο χρόνια. Φέτος το καλοκαίρι έκανα και μία μικρή περιοδεία. Θα κρατήσω σίγουρα την ενασχόλησή μου με το Θέατρο Σκιών ως χόμπι. Δεν ξέρω ακόμα αν θα μπορώ να ζήσω από αυτό. Το Θέατρο Σκιών είναι η παράδοσή μας.