Συνέντευξη στη Ράνια Παπαδοπούλου

Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 1940. Ο εννιάχρονος Πέτρος ζει ξέγνοιαστα μαζί με την οικογένεια και τους φίλους του. Η κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα ανατρέπει τη ζωή του. Στην αρχή ενθουσιάζεται με τον πόλεμο, αλλά τα τέσσερα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα του δείξουν το πραγματικό του πρόσωπο.

Αν θέλεις να πας θέατρο και να περάσεις ένα όμορφο πρωινό «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, που παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, είναι η καλύτερη επιλογή. Τη διασκευή του έργου υπογράφουν ο Σάββας Κυριακίδης και ο Τάκης Τζαμαργιάς. Οι ηθοποιοί Δημήτρης Γεωργαλάς, Νίκος Δερτιλής, Πάνος Κορογιαννάκης, Αννίτα Κούλη, Διονύσης Λάνης, Γιάννης Λασπιάς, Θεοδώρα Μαστρομηνά,  Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Δανάη Μικέδη – Προδρόμου, Παναγιώτα Μπιμπλή, Αντουανέτα Παπαδοπούλου, Δημήτρης Φουρλής, θα διηγηθούν την ιστορία του Πέτρου, θα τραγουδήσουν και θα σε προσκαλέσουν να τους ακολουθήσεις σε αυτό το μοναδικό ταξίδι, από τα οποίο θα φύγεις πιο πλούσιος.

Ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς, δημιούργησε μία παράσταση για όλη την οικογένεια, που αφορά και τα παιδιά και τους νέους, στην οποία παρακολουθούμε με τρυφερότητα και ευαισθησία στιγμές της νεότερης ιστορίας. Όπως μας λέει ο Τάκης Τζαμαργιάς «Αυτό που έχει σημασία είναι η πορεία προς την ωριμότητα. Στην περίπτωση της  Κατοχής και του πολέμου, δείχνει αυτήν τη βίαιη πορεία προς την ωριμότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο περίπατος του Πέτρου ξεκινά με έναν εφιάλτη. Οι εφιάλτες της ζωής του μετά είναι πολύ σημαντικότεροι από τους εφιάλτες που έβλεπε. Η παράσταση ξεκινά με τον Πέτρο να βλέπει ότι έχει πεθάνει το ζουζούνι του. Αυτό είναι κάπως ειρωνικό. Αυτά που συμβαίνουν μετά, οι απώλειες των αγαπημένων του φίλων, της Δροσούλας, της χελώνας και ο βασανισμός του σκύλου είναι πολύ πιο εφιαλτικά».

Τι θα ήθελε ο σκηνοθέτης να καταλάβει ένα παιδί μέσω της παράστασης; «Πιστεύω στο παιδί ως ώριμο θεατή που θέτει ερωτήματα. Στο συγκεκριμένο έργο, αυτό που με ενδιαφέρει να καταλάβει είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορούν να αλλάξουν όλα στη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις και να παλέψουμε γι’ αυτές, για το νόημα και την ουσία της ζωής. Η ελπίδα και το μήνυμα πρέπει να είναι πάντα θετικό. Μπορείς να πεις τα πιο σκληρά πράγματα, αλλά πάντα να υπάρχει φως και ελπίδα στο τέλος, ότι αξίζει κανείς να αγωνίζεται για το δώρο της ζωής. Αυτό είναι ευθύνη του θεάτρου και στα παιδιά και στους νέους».

Το τρίτο κουδούνι μόλις χτύπησε. Τα φώτα χαμηλώνουν. Η παράσταση αρχίζει…